In augustus 2011 werd ik door Liesbeth van Heeswijk uit Haps gevraagd om na te denken over een “kunstwerk” voor de nieuw te bouwen Mariakapel in Haps. Er was al een werkgroep opgericht en Liesbeth vertelde dat er ook al een Mariabeeld was toegezegd voor de kapel. Het idee van een kapel of stilteplek was gekomen door haar schoonvader, hij had behoefte aan een herdenkingsplek of een kapel voor de oorlogsslachtoffers en veteranen. En zoiets was er in Haps niet.
.
Op 22 augustus 2011 ging ik, op uitnodiging van Liesbeth, mee naar een bijeenkomst van de werkgroep Mariakapel in Haps. Omdat de nadruk teveel kwam te liggen op het katholieke karakter van de kapel werd er gekozen om er een “vredskapel” van te maken, een stilteplek voor zoveel mogelijk mensen, ongeacht hun geloof. Een Mariabeeld hoeft geen probleem te zijn, voor zover je voor ogen houdt dat een dergelijk beeld altijd een “menselijke interpretatie” van Maria is. Niemand weet hoe zij eruit zag en heel wat (mooie) vrouwen hebben model gestaan als Maria. Voor sommige religies is het afbeelden van god en profeten echter taboe. Zoals bij de Joden en Protestanten “ God is niet in een beeld te vangen, zeker niet in een stuk hout of steen, want dat zou Hem tekortdoen…..” (rabbijn Menno ten Brink). Of in de Islam “de Koran verbiedt het afbeelden van de profeet niet letterlijk, maar is wel negatief over het aanbidden van afgodsbeelden….” (Bron: www.robindewever.nl ). Voor die mensen kan zo’n beeld toch weerstand oproepen.
Ik realiseerde voor de vredeskapel:
– een “walk of peace” een vredespad dat leidt naar de kapel. Op mijn aanwijzingen maakten leden van de senioren hobbyclub van Mill biscuit gestookte tegels onder leiding van Adri de Bakker. Inwoners van Haps (jong en oud) konden een ontwerp maken met het thema “vrede”. Tijdens een aantal workshops heb ik samen met hen het ontwerp overgebracht met onderglazuur op de tegels. Ik maakte ook nog een aantal gekleurde “strooitegels”. Vervolgens heb ik alles voorzien van een transparante glazuurlaag en gestookt. Daarna zijn ze in het vredespad gelegd.
– een tegelrand met vredesteksten van verschillende “vredestichters”, teksten van mensen die “de Nobelprijs voor de vrede” hebben ontvangen zoals De Dalai Lama (verbannen geestelijk leider van Tibet), Moeder Teresa, ANC-leider Nelson Mandela, Martin Luther King en Mahatma Ghandi.
– een gebedssnoer of rozenkrans met grote kralen met het woord “vrede” in 54 talen en daartussen 5 rozen van porselein (verwijzing naar “rozenhoedje” en rozendorp Haps waar van oudsher al rozen worden gekweekt). Het gebedskruisje werd geschonken door Pastor A. van Kessel ‘Herder van Haps’ daarop aangebracht zijn eigen tekst: “Vrede brengt mensen samen”.
Een rozenkrans of Paternoster is een gebedssnoer in gebruik in de Rooms-katholieke Kerk. Indien men de rozenkrans eenmaal doorloopt en in totaal 5 Onzevaders en 50 Weesgegroetjes bidt, heet dat een rozenhoedje maar wordt vaak gewoon ‘rozenkrans’ genoemd. Tijdens het bidden van de rozenkrans wordt het leven, het lijden en de verrijzenis van Jezus overwogen.
Niet alleen Katholieken maar ook de moslims en boeddhisten gebruiken een “gebedssnoer”. Men vermoedt dat de moslims de tasbih van de boeddhistische mala hebben overgenomen. De christelijke kruisvaarders zouden deze op hun beurt van de islam overgenomen hebben en namen deze vervolgens mee naar Europa. Paus Pius V schreef in het jaar 1596 in een bul dat Dominicus, de grondlegger van de dominicanenorde, de rozenkrans in 1221 in Europa introduceerde (Bron: www.wikipedia.nl).